Nermin Bezmen kaybettiği eşi Tolga Savacı’yı her gün yazdığı hasret yazılarıyla anıyor

Meltem GÜNAY

Yazar Nermin Bezmen, eşi oyuncu Tolga Savacı’nın ani kaybıyla baş etmeye çalışırken her gün kaleme aldığı yazılarıyla Savacı’ya olan hasretini de anlatıyor. Bezmen, 52 gün evvel kalp krizi nedeniyle hayatını kaybeden Savacı’ya yazdığı yazıları toplumsal medyasından paylaşıyor. ‘Tolgacığıma hasret mektupları’ dediği yazılarda Bezmen kimi vakit anılarını anlatıyor kimi vakit da yaşadıklarını…

İŞTE O YAZILARDAN BAZILARI

BUZ MODÜLÜ ASILIYDI RUHUMDA

Aşkım, canım Tolga’m, seyahate çıktığının 23. günü…
İstanbul’daki son günlerimde, o vakit için sebepsiz bir yalnızlık ve üşüme duygusu sarmıştı içimi. Telefonda söylemiştim sana. “Sevgilim, geldiğinde ben ısıtırım.” demiştin. Ben de hasretime bağlamıştım.
Beni karşılayıp kucaklaştığımızda sıcacıktık lakin hala bir buz kesimi asılıydı ruhumda.
Ah! bir adedim, içime mi doğmuştu, sonraki gün kuş üzere uçacağın? Yoksunluğunu mu hissetmişti ruhum?
Bak birtanem ne yazmışım o gün…

“Kafesin biri kuş aramaya çıktı.” demiş Kafka / Ben kuşları daima çok sevdim / hiç kıyamadım kafese koymaya / Sevgiyi de o denli / hiç kafes olmadım sevgilere / Daima kuş olmayı seçtim kafes dışında / Bu sebepten tahminen de / bir gözüm hüzüne dalsa / oburu umutla bakar kanatlanmaya

RÜYAMDA BULUŞMAK ÜZERE

9 Nisan tarihli yazısında ise; “Aşkım benim, canım sevdiceğim Tolgacığım, bak, Puerto Rico gecesinde nasıl benimlesin… Fotoğrafların, anıların ve sana mektup defterimlesin… Her yere seninle gidiyorum, her yerde benimlesin.
Bilirsin, nasıl taş, deniz kabuğu toplarım kumsallardan. Her kıyı seyahatimizde üşenmeden tašırdın onlarca kilo taşı, hiç şikayet etmeden ” Aşkım , daha topla istersen. Bunlar sana güç veriyor. Kaygı etme, ben taşırım.” kederin.
Birtanem, artık sen yanımda değilsin…. Sensiz taşıyacağım kadar topluyorum. Bir de taze ćićek koyardım daima vazoya, bulamadım, bir sararmış yabani incir yaprağı getirdim kumsaldan… Tazeleri koparmaya kıyamadım, sen de biliyorum kıymazdın…ayrıca, kuru yaprak da olsa, ben getirdiysem sana yeterdi biliyorum, sevgilim….
Huzurla uyu canım sevdiceğim. Düşümde buluşmak üzere, seni en derin hasretinle öpüyorum canım kocam.

BÜYÜK BİR AŞKLA SARILIYORUM SANA

Canım Tolgacığım, birtanem, hasretinin ellinci gününde bu fotoğrafın çıktı karşıma. Tekrar Pir Sultan Abdal’ı sahnede canlandırdığın vakitlerdi. Hiç komplekssiz doğal bıraktığın saçın, sakalın, o tok, derinden gelen harika sesin, vücut lisanın, şık fakat güçlü yüz ifaden, oyunculuğun, duygusal, hassas ancak cengaver, mert kimliğinle uyuşan tam bir Banazlı olmuştun.
Keşke daha çok tiyatro rolü alsaydın sevgilim,. Nasıl devleşiyordun sahnede. Tekrar tekrar aşık oluyordum sana, her izlediğimde. O oyunu sahnelerken de yalnızca sahnede değil, sahne ardında da hakkaniyet kavgasındaydın. Hepsini anlatırdın bana. Sana gônülden katılırdım mücadelende. Lakin tıpkı vakitte o hassas yüreğini, his zengini ruhunu daha fazla yorma diye yollar, teselliler arardım. Kıyamazdım sana.
Senin hak, hakkaniyet kavgan hiç bitmedi zati, 25 Şubat’a kadar.

Yaradanın hak, huzur, sevgi dolu kollarında ol canım kocam. Ben de sana, derin hasretin ve yüreğin kadar büyük bir aşkla sarılıyorum buradan…

YÜREĞİMİN TÜM KANDİLLERİ YANIYOR ALEV ALEV

Ah canım hasretim benim, birtanem… kim demiş, “Kırk birinci gün bir mum kalır yanan” diye… Yüreğimin tüm kandilleri yanıyor alev alev hala, her gün bir yenisi tutuşarak… Bugün oldular 51… Uysallaşmıyor gözyaşlarım… Üstelik kelam de geçiremiyorum. Başlarına buyruk, ne vakit, nerede akacakları süpriz, beni darmadağın ediveriyorlar.
Ah! O kalbimi eriten aşk dolu gôzlerin, kelamların, gülüşlerin… “Nereden çıktın karşıma armağanım benim?” deyişin… Sarılıp bir öbürümüzün kollarında tedavi ettiğimiz hüzünlerimiz… gözyaşlarımızı öpücüklerle silişimiz .. Tekrar tekrar yaşamış ruhlar olgunluğumuz ve içimizde hiç büyümeyen o serseri çocukluğumuz… Daha birinci günden hissettiğimiz o öteki vakitten tanışıklığımız… O yarım kalmış aşkı yaşamak için tekrar buluşmamız… öylesine uzun akan bir ırmaktı ki son on dört yılımız… Íçinde daha evvelki vakitleri da vardı çünkü. Sen biliyordun, ben biliyordum… Fakat tekrar de yetmedi canım kocam…
“Ölürsem tekrar seni bekleyeceğim, tekrar buluşmak için ” kaygının. Buruk bir memnunluk duyardım, yeniden beni seçeceğin için ancak hüzünlü, ben seni hiç ölmüş düşünemediğimden. Aslında de ölmedin işte. Mevt vücutlara aittir, ruhlara değil. Yalnızca Yaradana, başka boyuta seyahate çıktın…
Haliç’de bir güneş batışında bu türlü gülümsemişsin bana canım Tolgam… Güneşten daha sıcak bakışların, konuşmadan aşk anlatan gözlerin… Bak yeniden eriyiveriyor kalbim…
Aşkımızla birlikte hasretine sarılıyor, seni öpüyorum birtanem benim…

NE HOŞ SEVDİN BENİ

Teşekkürler canım sevgilim, teşekkürler içimdeki tüm bayanları sevdiğin, örselemediğin, yücelttiğin ve bağrına bastığın için. Ne hoş sevdin beni! Ben de ne hoş sevdim seni!
Gelsen artık, tutsan elimden, atsam babetlerimi ayağımdan, yürüsek bir arada, çiçeklenmiş bahar kısımlarının altından.. Ah!!! ne hoş olurdu birtanem… ne hoş olurdu …

SON MESAJIN

Ah! Sevgilim benim… sen uzaklarda, 27. günü solumaya çalışırken hasretim senden kalan en ufak işaretlerde bile teselli bulmaya çalışıyor… 24 ü gecesi Newark Havaalanına iner inmez telefonumu açtığımda bu iletinin çıkmıştı karşıma. Az sonra gümrükten geçince seni aşk dolu gözlerle beni beklerken görecek, sıcacık sarılacak olmak yüreğimdeki kelebekleri kanatlandırmıştı. Parfüm kullanmamı istemezdin. “Hiç bir parfüm senin tenin kadar hoş kokamaz.” sıkıntının. Son iletinin da bu olacakmış. Biliyor musun bir adedim, hala süremiyorum parfüm, kelamların hala kulağımda… hasretin yaman….

ONLARLA BİRLİKTE AĞLIYORUZ

Benim canım Tolga’cığım, seyahatinin yirmi ikinci gününde, akabinde acımı tedavi etmenin acı çekmekten geçtiğini biliyorum, zehir zemberek acıyı kabullendim.
Şimdi sana, bize ilişkin olan her şey acı verirken, hasret yüklerken birebir vakitte beni vakitte sana geri götürüyor, buluşuyoruz.
Bugün seni uğurladığım yuvamızda çekmeceleri açıp baktım sevgilim… Ben seyahate giderken, sen işe giderken küçük notlar bırakırdım, çamaşır çekmecelerine, okuduğun kitabın ortasına, montunun cebine, bilgisayarının íçine, şeker kavanozuna, traş setinin tabanına… Kullandıkça karşına sūrpriz çıksın diye… Nasıl keyifli olurdun, her birini buldukça. Türkiye’de isem, arar, haber verir, teşekkür ederdin. Aşkım benim, yüzlerce… biriktirmişsin hepsini bir belgede…
Başucundaki komodinin üzerinde de şu notum duruyor: “Aşkım, kızlarımıza baktığın için teşekkür ederim.” “Kızlarımız” çiçeklerimizdi, beraberce gözümüz üzere yetiştirdiğimiz. Artık onlarla birlikte ağlıyoruz.

HANİ BİRLİKTE YAŞLANACAKTIK

Canım sevdiceğim, hani bir şey anlatmıştın bana; gençliğinde Fenerbahçe’de yaşlı bir çift görmüştün el ele ve imrenmiştin. “O günden beri bu türlü el ele yaşlanacağım bir bayan aradım, ta ki seni tanıyana kadar.” demiştin bana. Hani onlar üzere yaşlanacaktık, el ele, … hani kıyılarda dolaşacaktık yürek yüreğe… denizlere açılacaktık yelkenlilerle…

Şimdi ben yalnız kaldım, sıcaklığın hala cildimde, gözlerinin yeşili benim mavilerimde, kıyılar yalnız, sen limandan ayrılan sessiz gemide… Gùle güle dev yürekli sevgilim… Seyahatin, biliyorum, cennete…

patronlardunyasi.com