İpek Kıraç’tan annesi Suna Kıraç için duygulandıran anma

İş insanı İpek Kıraç yıllar evvel onu evlatlık edinen Suna Kıraç’ı anneler gününde unutmadı.

Suna’nın Kızları resmi toplumsal medya hesabından paylaşım yapılan karede Suna Kıraç ve İpek Kıraç’ın fotoğraf karesine yer verildi. Fotoğrafta, ‘Hayallerimizi gerçekleştirme yolunda bizlere ilham ve cüret veren tüm annelerin anneler günü kutlu oldun’ yazısı yazıldı.

Fotoğraflı paylaşıma ayrıyeten, “Bizim seyahatimiz tüm kız çocuklar hayallerinin peşinde kendi yolunu çizme özgürlüğüne sahip olana dek devam edecek. Biz bu rotayı Suna Kıraç’ın ülküleri, gayretleri ve başarılarından aldığımız ilhamla çizdik. Hayallerimizi gerçekleştirme yolunda bizlere ilham ve yürek veren tüm annelerin Anneler Günü kutlu olsun!” notu düşüldü.

İki gün evvel Oksijen’den Elif Ergu’ya konuşan İpek Kıraç, annesi Suna Kıraç’ı anlatmıştı:

İlk isminiz Mukadderat. Bir müddettir sizin kız çocuklarının mukadderatlarını değiştirmeye odaklandığınızı gözlemliyorum. İpek Kıraç içinde neler yaşıyor?

Biyolojik annem beni terk ettiğinde verildiğim kurum bana Yazgı ismini koymuş. Sonra annem Suna Kıraç ve babam İnan Kıraç tarafından evlat ediniliyorum ve ismim İpek oluyor. Hakikaten baht. Anadolu’da “İsmiyle yaşasın” derler ya benimki tam o denli. Kişi ismiyle yaşarmış, ben de yıllar sonra kendimi öbür kız çocuklarının bahtlarını değiştirme gayreti içinde buldum.

ANNEM BİR DEFA BANA “SEN HEM ÇOK ŞANSLI HEM ÇOK ŞANSIZ BİR ÇOCUKSUN” DEMİŞTİ BANA

Duygusal eşiklerinizin hudutlarının zorlandığını düşünüyorum hayatınızda. Terk edilmiş bir çocuk olduğunuzu öğrenmek… Türkiye’nin en varlıklı ailelerinden biri tarafından evlat ediniliyorsunuz. Alışık olunan bir durum değil. Çok şanslı buluyor musunuz kendinizi?

Annem bir defa bana “Sen hem çok şanslı hem de şanssız bir çocuksun” demişti. Sanırım en hoş tanım bu olur. Aile bekleyen binlerce çocuk içerisinden Suna Kıraç tarafından evlat edinilmek, onun tarafından yetiştirilmek dünyanın en büyük talihi bana nazaran. Lakin sonrasında anneme en gereksinimim olan yaşlarda onun hastalanması, hayatımın bir günde altüst olması, tam ergenlik yaşlarımda annemi her an kaybetme dehşetiyle yaşamak, o çaresizlik hissi. Natürel ki çok çok zordu.

ALS hastalığını Türkiye’de pek çok kişi annenizle duydu. Kişinin kendisine de etrafına de çok güç bir hastalık. Nasıldı o periyot sizin için?

Babam için de benim için de farklı başka zordu. ALS o denli bir hastalık ki, yaşarken sevdiklerinizin yavaş yavaş elinizden kaymaya başladığını hissediyorsunuz. Vakitle konuşamıyor, hareket edemiyor, yutkunamıyor… Varsın fakat mahrum. Hiç umudumuzu kaybetmeden yıllarca annemin güzelleşmesini bekledik, çabaladık. Duygusal boyutu çok yıpratıcı iddia edersiniz ki. Benim tam ergenlik yaşlarımdı, anneme ve babama en gereksinimim olan devirde başımıza bu geldi. O yaşlarımda anneme yalnızca “annelik” kimliğiyle bakıyordum doğal olarak. Ondan beklentilerim, sevinçlerim ya da kederlerim daima “annelik” kimliğiyle sonluydu. Halbuki artık genç bir bayan olarak anneme öbür bir gözle de bakmaya başladım. Artık onu bir birey olarak, pek çok şapkayı birebir anda taşımaya çalışan bir bayan olarak değerlendirebiliyor ve kendimi ona her zamankinden daha yakın hissediyorum. Onun üzere güçlü bir bayanın, o kadar disiplinli ve kararlı bir bayanın böylesine çaresiz bir hastalığı kabullenmesi, elinden hiçbir şey gelmemesi ne kadar sıkıntı olmuştur kim bilir. Kendi hayat seyahatinin, hayallerinin yarım kalmış olacağını bilmek annem üzere hayattaki mefkureleri çok fazla olan biri için her türlü hastalıktan daha acı verici olmalı…

patronlardunyasi.com