Geçen yıl aralık ayında geçirdiği rahatsızlık nedeniyle yazılarına orta veren Emin Çölaşan, okurlarına yeni bir yazı yazarak hastalık başlangıcı ve süreci hakkında ayrıntılı bilgi verdi.
Yazar Emin Çölaşan, geçirdiği rahatsızlık nedeniyle yazılarına orta vermiş ve tedavi süreci girmişti. Okurlarının merakla yazısını beklediği Çölaşan yeni bir yazı yayımlayarak geçirdiğ hastalığı ve kuvvetli tedavi sürecini anlattı.
Yürümekte zorluk çektiğini adeta konuta mahklum olduğunu söyleyen Çölaşan, yazısında şu sözlere yer verdi;
Küçük bir kazada başıma gelenler
SEVGİLİ okurlarım, geçtiğimiz aralık ayının bitmesine birkaç gün kalmıştı. Sabah yataktan kalktım.
O sırada eşim Tansel Çölaşan’dan bir talimat geldi:
“Şu yatağı kaldır da alttaki bavulları çıkaralım.”
Yatak ağır.
Kaldırmak için kendimi zorlarken belimden çaat diye bir ses geldi ve o anda büyük bir acı ile kilitlendim.
Hemen sonra ağır bir doktor ve hastane süreci başladı.
Tetkikler, tedaviler ve çeşitli aletlere girip çıkmalar…
Bu basamakta, hastanede yatarken ateşim 40’a çıkmış, bir sürü alete sokmuşlar fakat ben olanları artık anımsamıyorum.
10 gün kadar hastanede yattım.
★★★
Çıktığım vakit şiddetli ağrılarım vardı.
Günün birinde teşhis konuldu.
Kalça ve bacaklardaki kasların erimiş olması.
Peki bunlar nasıl düzeltilir, ağırılar nasıl giderilir?
Eve fizik tedavi uzmanları geldi. Olmadı.
Ankara Bilkent’te Türkiye’nin en büyük ve kapsamlı fizik tedavi hastanesi var.
Şimdi Sıhhat Bakanlığına bağlı lakin geçmişte askeriyeye (GATA’ya) aitmiş. İktidar el koymuş.
Oraya başladık.
★★★
Haftalar boyunca gittim, daima idmanlar yaptırdılar, tedaviler uygulandı.
Orada yan yana yattığımız yataklarda gazi askerlerle birlikte idmanlar yaptım.
Ama ağrılar sürüp gidiyordu.
Sadece ağrılar değil, bıçak saplanmış üzere acılar vardı.
Uzmanlar daima birebir şeyi söylüyordu:
“Mesleğiniz gereği olarak daima masa başında oturmuş ve ömrünüz boyunca hareketsiz kalmışsınız. Kaslarınız erimiş. Burada ve konutta yapacağınız antrenmanlarla kaslarınızın biraz olsun güçlenmesini sağlamaya çalışacağız. Çektiğiniz acılar o vakit hafifler. Bu işin muvaffakiyete ulaşması yalnızca bize değil büyük ölçüde sizin gayretlerinize bağlıdır…”
★★★
Serde bir tembellik de var!
Önerilerin birçoklarını yerine getiremedim…
Ve durmadan çektiğim dayanılmaz ağrılar ve acılar bazen azalsa bile yok olmadı.
Sık sık, her gün zorlamayı sürdürüyor.
Şimdi biraz daha uygunum ancak hareket etme yeteneğimi kıymetli ölçüde yitirdim.
Bunun en başında yürümek geliyor.
Yatağa tek başıma acılar içinde girerken zorlanıyorum.
Yaşantım kısıtlandı.
Hareketsiz kalmaya mahkum oldum.
En küçük ve kolay hareket sonrasında bile belden aşağıma bıçaklar saplanıyor.
★★★
Hani yürümeye yeni başlayan küçük çocukları taytay diye teşvik ederler ya, motamot o durumdayım!
Bazen tek başıma ancak düşmeden, yavaş adımlarla birkaç metre yürümeye çalışıyorum.
Bazen dizlerim boşalıyor, ne yapacağımı şaşırıyorum.
Bu işin en tehlikeli boyutu yürümeye çalışırken düşüp bir yerinizi kırmakmış.
★★★
Burada açıkça itiraf edeyim, bu acı verici süreçle birlikte psikolojim de bozuldu.
Ev yaşantısına mahkum oldum.
Evin içinde yürüteçle kısa adımlar atabiliyorum.
İki dakika ayakta dursam bacaklarım tutmaz oluyor, yere düşüp bir yerlerimi kırmaktan korkuyorum.
Gazeteye oburlarının yardımıyla birkaç kere gelebildim.
★★★
Bir müddet önceydi…
Gazetemizin genel yayın yönetmeni Metin Yılmaz, gazetemizin avukatı İsmail Yılmaz ve Ankara temsilcimiz Hürmet Öztürk meskende ziyaretime geldiler.
Pasta getirmişler. Sohbet ettik, gülüştük, moral verdiler, yazılarıma başlamamı istediler…
Ve artık haftalar sonra bu birinci yazıyla başlamış oluyorum.
Benim için adeta yeni bir başlangıç.
Şimdi sizlere yine kavuşmuş olmanın memnunluğunu yaşıyorum.
★★★
Sevgili okurlarım, ağrılar olmayınca bazen balkonda oturuyoruz…
İnsanlar ve araçlar önümüzden gelip geçiyor…
Ve ben yürüyen insanları gördükçe onları kıskanıyorum!..
Ama bu olumlu bir kıskanma.
“Keşke ben de günün birinde bu türlü yürüyebilsem” diye kendi kendime hayıflanıyorum.
Aklımdan fikirler geçiyor, daima hayal kuruyorum…
“Bıçak üzere saplanan ağrılarım azalsa, sokağa çıkıp kaldırımda çok değil, şöyle 50 metre takviyesiz ve yardımsız yürüyebilsem!..”
Hastane ve tedavi süreci şimdi bitmedi fakat en büyük özlemlerimden biri…
Ve inanıyorum bir müddet sonra bu da olacak.
Şimdilik o güne kadar sizlere tekrar merhaba demenin memnunluğunu yaşıyorum.
patronlardunyasi.com
Kaynak Web Site: İşverenlerin Dünyası
Haber Url Adresi: https://www.patronlardunyasi.com/colasandan-aylar-sonra-ilk-yazi-eve-mahkum-oldum
